ฤดูร้อน...

และแล้วฤดูร้อนก็กลับมาอีกครั้ง...
ความรู้สึกเดิมๆ ที่ค่อยๆ จางและลบเลือนไป...
เหมือนกับหิมะที่สูญสลายไปในวันที่แดดออก...
ความทรงจำที่เหมือนเป็นเพียงความฝันในหมอกหนาว...
หายไปกับไอแดดที่ร้อนระอุ...

ผมมองออกไปยังท้องฟ้าที่แสนไกล...
รู้สึกเหมือนสิ่งสำคัญสิ่งหนึ่งในชีวิตได้หายไปแล้ว...
หรือมันไม่เคยมีอยู่เลย ผมเองก็ไม่แน่ใจ...

ภาษาที่ผมไม่รู้จัก...

คำเดิมๆ ถูกพิมพ์ซ้ำไปมาหลายๆ รอบ...
จากคำที่เคยคุ้นเคย เริ่มกลายเป็นความแปลกตา...
หน้าตาของแต่ละตัวอักษรช่างแปลกประหลาด...
ผมไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวผม...
ตอนนี้เหมือนผมกำลังพิมพ์ภาษาที่ผมไม่รู้จักอยู่เหลือเกิน...

กล้องที่ไม่ได้ถ่ายรูป...

ผมกวาดตามองกล้องนับสิบตัวที่ถูกทิ้งไว้ให้เป็นเหมือนบ้านของฝุ่น...
อีกกว่าสิบตัวที่เพิ่งถูกซ่อมให้เสร็จ แต่ยังไม่มีโอกาสได้ใช้...
อยากเหลือเกิน ผมอยากจะหยิบมันขึ้นมาถ่ายรูปเหลือเกิน...
แต่ผมจะทำอะไรได้ ในเมื่อจินตนาการของผม...
เพี่ยงแค่จะเติมให้เต็มฟิล์มสักช่อง ยังทำไม่ได้เลย...

ผมฝันถึงเธอ...

ตัวของเธอยังยืนอยู่ตรงหน้าของผม...
แต่ความสัมพันธ์ได้ก้าวเท้าเดินจากเราไปอย่างเงียบๆ...
ความเฉยชาคือการลงโทษที่โหดร้ายที่สุด...

เมื่อคืนนี้ผมฝันถึงเธอ...
เพียงเพื่อที่จะได้ยินเธอพูดว่าเธอเกลียดผม...

เมอร์แรงก์...

ตีไข่ขาวเปล่าจนเริ่มฟู เติมน้ำตาลหนึ่งส่วนสาม...
จากนั้นก็เริ่มตีต่อจนน้ำตาลละลาย ฟองไข่ละเอียดเหมือนฟองนม...
ใส่น้ำตาลอีกครึ่งหนึ่งของที่เหลือ ตีต่อจนเนื้อเริ่มละเอียด...
ใส่น้ำตาลที่เหลือ ตีต่อจนเนื้อเนียนเหมือนวิปครีม...
เข้าอบที่ 120 องศาเป็นเวลา 100 นาที...
ไวต่อความชื้นมาก ทำได้เฉพาะในวันที่อากาศแห้ง...
เก็บไว้ในที่แห้งปิดสนิท...

เมอร์แรงก์ หวาน กรอบ เนื้อเบาจนละลายในปาก...
คงเหมือนกับความรักของเรา...
ในวันที่หัวใจแห้งผาก เมอร์แรงก์มาช่วยเติมความหวานในปาก...
และก็ละลายหายไป...

กระต่ายบนดวงจันทร์...

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีกระต่ายตัวหนึ่งวิ่งเร็วมาก...
วันหนึ่งเต่าแก่ๆ ตัวหนึ่งท้าวิ่งแข่งกับเธอ...
" นายคิดว่าแบกกระดองหนักๆ แบบนั้นจะวิ่งชนะหรือ... "
เธอพูดเยาะก่อนรับคำท้า เต่าเพียงยิ้มเล็กๆ เงียบๆ...

ถึงวันแข่งขัน สิงโตรับเป็นกรรมการให้...

ทันทีที่สิงโตให้สัญญาณ กระต่ายก็กระโจนออกไปอย่างรวดเร็ว...
แต่พลาดที่ไม่ทันมองว่าเต่าแก่ตัวนั้นเดินมาขวางอยู่ที่ทางของตัวเอง...
จึงเตะเข้าที่กระดองเต่าอย่างแรงจนกระดูกนิ้วเท้าแตก ไม่สามารถวิ่งต่อไปได้...
เต่าแก่ตัวนั้นจึงเดินช้าๆ ไปจนถึงเส้นชัยและกลายเป็นผู้ชนะไปในที่สุด...

กระต่ายเสียใจที่แพ้ให้กับเต่า จึงหนีไปอยู่บนดวงจันทร์...