เส้นทางที่มืดมิด...

ผมเลือกที่จะปิดตาเดินไปบนหนทางที่แสนมืดมิด...
เพราะเมื่อทางที่เดินช่างมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไร...
ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเปิดตาเดินไป...

หิ่งห้อยที่อาศัยอยู่ในตาของผม...

หลายวันก่อนมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นในดวงตาของผม...
ต่อมาไม่นานก็มีหิ่งห้อยมาอาศัยทำรัง...
ในเวลากลางคืน ผมเห็นหิ่งห้อยมากมายบินวนไปมา...
หิ่งห้อยครูกำลังสอนหิ่งห้อยนักเรียนร้องเพลง...
หิ่งห้อยนักธุรกิจบินสวนกันวุ่นวายเพื่อไปทำงานให้ทัน...
หิ่งห้อยพ่อแม่ลูกนั่งกินข้าวกันที่หางตาของผม...
หิ่งห้อยคู่รัก นั่งพลอดรักกันอยู่ที่ขนตาล่างเส้นที่สาม...

ผมรู้สึกร้อนที่นัยน์ตา...

นิทานความเศร้า...

ps. ลองทำนิทานเล่นดู หวังว่าจะชอบกันนะครับ...

นอน ฝัน...

เธอนอนสงบนิ่งอยู่ข้างๆ กายผม...
ผมรู้สึกสับสน...

ผมไม่แน่ใจว่าอะไรเจ็บปวดมากกว่ากัน...
ระหว่างการที่ไม่มีเธออยู่ข้างๆ กาย…
กับการที่มีเธอนอนอยู่ข้างๆ...
แต่รู้ว่าในฝันของเธอไม่ได้มีผมอีกต่อไป...

พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยว...

นักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งบอกผมผ่านตัวอักษรว่า...
" พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยวเรื่องนี้ก็จะผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมอ่านซ้ำไปซ้ำมา พิจารณาแล้วพบว่ามันเป็นจริงจนน่าตกใจ...
ผมจึงเริ่มใช้ชีวิตโดยคิดถึงประโยคนั้นตลอดเวลา...
ผมกินของอร่อย " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมเจอเพื่อน " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมจากลากับคนรัก " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมอ่านหนังสือ " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "

ผมมองย้อนกลับไปหลังจากประโยคนั้นเข้ามาในชีวิต...
ชีวิตของผมมันช่างซังกะตายเสียจริง...
แต่ช่างมันเถอะ เพราะ…
" พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยวเรื่องนี้ก็จะผ่านพ้นไปดุจกัน... "

โลกสีชมพู...

โลกสีชมพู วันนี้ ก็อาจจะยังเป็นสีชมพู...
เพียงแต่เหมือนเธอไม่ได้เป็นสีชมพูสำหรับผม...
อาจจะเป็นสีชมพูสำหรับใครหลายๆ คนที่ผมรู้จัก...
อาจจะเป็นสีชมพูสำหรับใครหลายๆ คนที่ผมไม่รู้จัก...
หรืออาจจะไม่ได้เป็นสีชมพูสำหรับใครเลย...
หรือจริงๆ แล้วเธออาจจะไม่ได้เป็นสีชมพู...

ตาของผมอาจฟั่นเฟือน...
หรืออาจจะเป็นหัวของผมที่ฟั่นเฟือนก็ได้...
แต่สำหรับผม วันนี้เธอดูเหมือนเป็นสีเทา...