รถเมล์ตด...

ผมตกใจทุกครั้งที่โดนรถเมล์ตดใส่...
รถเมล์มักตดใส่ผมเสมอๆ...
ผมไม่รู้ทำไมรถเมล์ชอบตดใส่ผม...
ผมไม่รู้ด้วยซ้ำทำไมรถเมล์ต้องตด...

ผมไม่เคยเห็นรถเมล์กินถั่ว...
ผมไม่เคยเห็นรถเมล์กินอะไรเลยนอกจากน้ำมัน...
ทำไมรถเมล์ถึงตด...
นี่อาจจะเป็นปริศนาอย่างหนึ่งของจักรวาลก็เป็นได้...

ผมไม่เคยเห็นรถยนต์ตด...
ผมไม่เคยเห็นรถสามล้อตด...
คนขี่รถสามล้ออาจจะตด...
แต่ผมไม่เคยเห็นรถอะไรตดเลยนอกจากรถเมล์...

ทำไมถึงมีแต่รถเมล์ที่ตด...
นี่อาจจะเป็นปริศนาอีกอย่างหนึ่งของจักรวาลก็เป็นได้...

รถเมล์ตดไม่เหม็น...
แต่ผมก็ตกใจทุกครั้งที่โดนรถเมล์ตดใส่...
ผมแค่อยากขอให้รถเมล์ตดน้อยลงบ้าง...
อย่างน้อยก็แค่ตดใส่ผมน้อยลงก็ยังดี...

อนาคต...

เธอกำลังจะไป...
เธอบอกว่าเธออยากให้ผมอยู่...

จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ไม่ดีอะไร...
อาจจะไม่ได้สมบูรณ์แบบแต่ก็ไม่ได้ถึงกับไม่ดีอะไร...
แต่คงเป็นเพราะเธออีกคน...
กับอีกหลายๆ เหตุผลที่ผมเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร...

เธอบอกผมว่าอีกสามเดือนเธอกลับมาเราต้องเจอกันนะ...
ผมทำได้เพียงหัวเราะเจื่อนๆ...
อนาคต แม้แต่ตัวผมเองก็ไม่อาจรู้ได้จริงๆ...

" หากเราอดทนมากพอ วันที่ดีจะมาถึงเสมอ... "

มีใครเคยกล่าวมาก่อนมั้ย ไม่รู้...
รู้แต่วันนี้ผมกล่าว ( กับตัว ) เอง...

เราสามคน...

วันนี้เราสามคนได้พบกัน ผม ตัวผมในวันนี้ และตัวผมในวันวาน...
ตัวผมในวันนี้หัวเราะเยาะความโง่เง่าของผมในวันวาน...
ตัวผมในวันวานหัวเราะเย้ยหยันความสิ้นหวังของผมในวันนี้...
มีเพียงผมที่หัวเราะไม่ออก...

ลูกธนู...

แขนซ้ายประคองคันเหยียดตึง...
มือขวารั้งสายจรดปลายคาง...
สายตาผ่านศูนย์เล็งจับอยู่ที่เป้าหมายนิ่ง...
ทุกสิ่งรอบตัวคล้ายกับหายไปชั่วขณะหนึ่ง...

เคยมีคนบอก ผูกความทุกข์ไว้กับหินแล้วขว้างทิ้งไป...
วันนี้ผมลอง ผูกความเศร้าไว้กับลูกธนูแล้วยิงออกไป...
รู้สึกโล่งใจอย่างประหลาด...

เสียงสัญญาณดังขึ้น...
ผมเดินกลับไปเก็บความเศร้าของผมกลับมา...

the forgotten time...

เสียงเพลงจากแซคสีเงินด่างยังดังอยู่ในหู...
ถึงจะยังตะกุกตะกักแต่ก็พอฟังเป็นเพลง...
ผมฝึกเล่นเพลงนี้ให้เพื่อนของผม...

เขาชอบแซคโซโฟน และเขาก็ชอบเพลงนี้...
ถ้าเป็นเขา คงเล่นเพลงนี้ได้ดีกว่าผม...

ผมหวังว่าเพลงนี้ที่ผมเล่น จะดังไปถึงเขา...
สักวัน...

กลับมา...

เกือบสองปีแล้วที่ผมไม่ได้กลับมาเขียนอะไรที่นี่...
ถ้าจะให้ถูกที่สุด ต้องเรียกว่าเกือบสองปีแล้ว...
ที่ผมแทบจะไม่ได้เขียนอะไรเลย...

เวลา บางครั้งก็คล้ายผ่านไปอย่างเชื่องช้า...
แต่กว่าจะรู้ตัวบางทีก็ผ่านไปนานกว่าที่เรารู้สึก...
เรื่องราวต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย...
ทั้งรอบตัวเรา ทั้งในใจเราเอง...
ทั้งที่ฝังลึกลงไปในความทรงจำ ทั้งที่ลืมเลือนลาง...

วันนี้คงไม่มีคำพูดใดเหมาะไปกว่า...
" กลับมาแล้วครับ... "
แม้ไม่รู้เลยว่าจะอยู่ไปอีกนานแค่ไหน...

เส้นทางที่มืดมิด...

ผมเลือกที่จะปิดตาเดินไปบนหนทางที่แสนมืดมิด...
เพราะเมื่อทางที่เดินช่างมืดมิดจนมองไม่เห็นอะไร...
ก็คงไม่มีประโยชน์อะไรที่จะเปิดตาเดินไป...

หิ่งห้อยที่อาศัยอยู่ในตาของผม...

หลายวันก่อนมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นในดวงตาของผม...
ต่อมาไม่นานก็มีหิ่งห้อยมาอาศัยทำรัง...
ในเวลากลางคืน ผมเห็นหิ่งห้อยมากมายบินวนไปมา...
หิ่งห้อยครูกำลังสอนหิ่งห้อยนักเรียนร้องเพลง...
หิ่งห้อยนักธุรกิจบินสวนกันวุ่นวายเพื่อไปทำงานให้ทัน...
หิ่งห้อยพ่อแม่ลูกนั่งกินข้าวกันที่หางตาของผม...
หิ่งห้อยคู่รัก นั่งพลอดรักกันอยู่ที่ขนตาล่างเส้นที่สาม...

ผมรู้สึกร้อนที่นัยน์ตา...

นิทานความเศร้า...

ps. ลองทำนิทานเล่นดู หวังว่าจะชอบกันนะครับ...