พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยว...

นักจิตวิทยาที่มีชื่อเสียงคนหนึ่งบอกผมผ่านตัวอักษรว่า...
" พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยวเรื่องนี้ก็จะผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมอ่านซ้ำไปซ้ำมา พิจารณาแล้วพบว่ามันเป็นจริงจนน่าตกใจ...
ผมจึงเริ่มใช้ชีวิตโดยคิดถึงประโยคนั้นตลอดเวลา...
ผมกินของอร่อย " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมเจอเพื่อน " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมจากลากับคนรัก " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "
ผมอ่านหนังสือ " ผ่านพ้นไปดุจกัน... "

ผมมองย้อนกลับไปหลังจากประโยคนั้นเข้ามาในชีวิต...
ชีวิตของผมมันช่างซังกะตายเสียจริง...
แต่ช่างมันเถอะ เพราะ…
" พึงรู้ไว้ว่าประเดี๋ยวเรื่องนี้ก็จะผ่านพ้นไปดุจกัน... "

โลกสีชมพู...

โลกสีชมพู วันนี้ ก็อาจจะยังเป็นสีชมพู...
เพียงแต่เหมือนเธอไม่ได้เป็นสีชมพูสำหรับผม...
อาจจะเป็นสีชมพูสำหรับใครหลายๆ คนที่ผมรู้จัก...
อาจจะเป็นสีชมพูสำหรับใครหลายๆ คนที่ผมไม่รู้จัก...
หรืออาจจะไม่ได้เป็นสีชมพูสำหรับใครเลย...
หรือจริงๆ แล้วเธออาจจะไม่ได้เป็นสีชมพู...

ตาของผมอาจฟั่นเฟือน...
หรืออาจจะเป็นหัวของผมที่ฟั่นเฟือนก็ได้...
แต่สำหรับผม วันนี้เธอดูเหมือนเป็นสีเทา...